Mathilde Evaline Jansen (1981) verbeeldt natuurkrachten door fotonegatieven als canvas met artistieke en natuurlijke materialen te bewerken. Zij creëert een samenspel tussen onzichtbare en oncontroleerbare dimensies, en de wijze waarop men natuur als een ondergeschikte partij percipieert. Resulterend in duister, licht en grote bewegingen in het landschap. Er ontstaat een parallelle natuur die de psyche opent en pseudo-duurzame handelswijzen met een wondere windvlaag van het doek veegt.
Door schilderachtig in een omgekeerde wereld op het fotonegatief te werken, vertaalt Jansen diepere verbanden naar het platte vlak. Fotografie raakt als medium onherkenbaar getransformeerd.
Mathilde Jansen zoekt de ontbrekende schakel en legt een verbinding met de schone grond die is verwijderd uit het Zandgat om de snelweg A1 bij Deventer mee aan te leggen. Kan je de IJsseloever horen weerklinken, boven geluiden en uitlaatgassen uitstijgend? Is diens stem vrij?
Jansen geeft de A1 extra status of bestemming als extensie van het natuurgebied. Het zand van het Zandgat heeft zich verplaatst en laten lenen voor infrastructurele doeleinden. Staan automobilisten daarbij stil? Is de A1 nog te identificeren als natuurgebied? Jansen gaat (vergezeld door haar camera) een dialoog aan met de IJsseloever die onder de stroom auto’s onder het wegdek zindert.
Het Zandgat is geschapen door de baggerindustrie. Ondanks vele ingrepen benadert Jansen de natuur onverstoorbaar op holistische wijze. Ze gaat een open wisselwerking met het landschap als levende entiteit aan, om tot de bodem en ether door te dringen. Welke onbekende wijsheden zijn er aan te boren in de plas? Zij zal met haar onderzoekende geest ook in Het Zandgat als lokale entiteit duiken.
“Kan ik het Zandgat verbeelden, waarbij rivierwater uit zijn vorm transformeert, fijnstoffelijk wordt en opstijgt in de atmosfeer via mistdampen, condenswolken of een glijdende, stromende massa slibdeeltjes? Onzichtbare interacties van het ecosysteem zoals een natuurlijke waterkringloop dienen ter inspiratie. Het idee van verdwijnend of tijdelijk opgeheven water, waarbij de bodem zichtbaar wordt en niets verhuld is, laat me voorbij de waan van de dag zoeken. Oude sliblagen die zachter van structuur geworden zijn, worden losgelaten. Kan ik door de koele watermassa van het Zandgat heen kijken, waarbij er warmte of opgeslagen energie uit de diepte vrijkomt?”
Bekijk deze video voor een impressie van de tentoonstelling Expeditie Zandgat; een voordracht en een rap in wording voor het Zandgat.
Voor meer informatie over het werk van Mathilde Jansen, zie: www.mathildejansen.com.
MF fotonegatief bewerkt met materialen (Amsterdam 2018)